Kazek Urbańczyk
Strona Tatrzańsko-podhalańska 

Mój brat chwalił się, że to on pierwszy się poznał na talentach Władka, gdy usłyszał go, jeszcze czternastoletniego, śpiewającego w Dolinie Małej Łąki. Bacował tam Jędrek, starszy brat Władka. Był go odwiedzić.

Gdy Władek w 1956 roku znalazł się w Krakowskim Liceum Plastycznym, mój brat, który przejściowo kierownikował Zespołowi Góralskiemu (gdy przeszedł pod patronat RO ZSP), wciągnął go do Zespołu. Wnet się okazało, że Władek prymuje nie tylko lepiej od mego brata, lecz i od Bolka Trzmiela. Od tej pory Władek stał się na 12 lat niezastąpionym szefem muzyki góralskiej krakowskiego zespołu.

Słyszałem o Władku wiele, widziałem go parę razy na występach, ale poznałem go lepiej dopiero, kiedy sam znalazłem się w Zespole.

Gdy przyszło mi pierwszy raz grać razem z Władkiem, wielu "nut" nie byłem w stanie rozpoznać, brat musiał mi podpowiadać. "Tyrlikanie" władziowe nie miało w sobie "polaniarskiej" surowości Chotarskiego, czy Maśniaków. Było znacznie bogatsze, jednak nie przeładowane, jak to trafia się u "wsiaków". Chrakterystyczne było, że wszystkie mocne tony ciągnął smyczkiem w dół, wyjątkowo do góry. Stąd dużo więcej w jego "nutach" było krótkich wtrąceń między dwa mocne pociągnięcia smyczkiem. Ten styl prymowania był dla niego charakterystyczny i bez pudła można było Władka po nim rozpoznać, choć wspomniane wtrącenia notował już Mierczyński w niektórych "nutach" Bartusia Obrochty. A dziś już ten styl się upowszechnił, bo Władek znalazł licznych naśladowców.

Spyta ktoś, gdzie można nas usłyszeć? Niestety, nie można. Było i przeminęło bezpowrotnie. Nie nagraliśmy żadnej płyty, żadnej kasety, nic. Takie były czasy. Bardzo dużo nagrywała nas p. Barbara Peszat-Królikowska. Niemal przy każdej okazji, gdy nas dopadła. Ale gdzie te nagrania? Może gdzieś w archiwach Polskiego Radia?

Pamiętasz Władziu Wiosenny Złaz w Tenczynku w 1963 roku? Byłeś wtedy jedynym gitarzystą. Pamiętasz, jak Kazek Mateja, ku uciesze studenckiej braci, zmusił mnie wtedy do wspólnego odtańczenia zbójnickiego, a Ty nam grałeś? Pamiętasz tegoż roku Rajd Bez Nazwy i Rajd im Kulczyckiego? Wędrówkę w deszczu przez Ćwilin i Śnieżnicę, w słońcu przez Pasmo Radziejowej?
A nasz wspólny udział w trasie sprawnościowej na Rajdzie Bez Nazwy w 1966?

A ja wspominam, jak gościłem u Ciebie latem w Poroninie, w 1964, gdy moje stałe miejsce w Kościelisku było nieczynne.

Pamiętasz Władziu Juvenalia w Poznaniu w 1967 roku? Pamiętasz, jak odwiedziła nas Jola Kępińska, moja koleżanka jeszcze z podstawówki muzycznej? Jak graliśmy sobie do późnej nocy, ot tak, dla przyjemności, co nam do głowy przyszło? I wędrówkę przez nocny Poznań i mleko wypite przed świtem?

Pora też wspomnieć o malowaniu. Jak na twórcę ludowego przystało, zgodnie z regionalną tradycją, Władek wiele malował na szkle. Nie cieszyło się to uznaniem etnografów ani Cepelii. Władek nie lubił pustego, rozległego jednolitego tła. Musiał je czymś wypełnić. Jeśli już nie miał czym, to kreskami, na wzór drzeworytów Skoczylasa.
W przeciwieństwie do oficjalnej Cepelii, górale uwielbiali Władkowe obrazki i opędzić nie mógł się od zamówień. Wiele motywów powielał według szablonu. Ale szablon, nie szablon, jakoś nie potrafił dwukrotnie namalować identycznie. Zawsze coś wychodziło inaczej, czy to kolory, czy wyraz twarzy, czy jeszcze co innego. Jakby to samo, a przecież inne..
Ulubione motywy to taniec zbójników przy watrze, para tańcząca w karczmie, dudarz grający dziewczynie, a wokoło, jak na prawosławnych ikonach sceny z życia zbójnickiego, kończącego się honorną śmiercią na haku, za poślednie żebro...

Z czasem Władek doczekał się uznania, malował i poważne obrazy, malował kościoły, a jego obrazki na szkle zdobią zakopiański lokal McDonald's...